Recenzja Ghostrunner'a - Ekscytujący i Irytujący

Historia Ghostrunnera to dość typowa cyberpunkowa taryfa, której skręty widać już na kilometr. Krótko mówiąc, można o niej zapomnieć. Nie pomaga to w tym, że prawie nigdy nie spotkasz innej postaci, zamiast tego wszystkie dialogi odbywają się przez radio i w twojej głowie, co nie jest zbyt przekonujące. Dzięki temu, Ghostrunner polega na szybkim poruszaniu się i utrzymywaniu rozmachu, więc ta metoda dostarczania historii sprawia, że gra wciąż idzie do przodu.

Tak szybki i płynny, jak Ghostrunner, jest również niezwykle delikatny. Tak jak wrogowie, których kroisz w kostkę, wystarczy jedno uderzenie, aby wysłać cię z powrotem do ostatniego punktu kontrolnego. To sprawia, że Ghostrunner jest czasami bezlitosną grą. Nie jest niczym niezwykłym umrzeć i nawet nie wiedzieć dokładnie, kto cię zabił. Co gorsza, zawiedziesz bez poczucia, że zrobiłeś coś złego lub nie wiesz, jak to naprawić. Jest wiele prób i błędów związanych z przechodzeniem przez poziomy, wraz z ułamkiem sekundy podejmowania decyzji i szybkim refleksem. To gra o ogromnej frustracji, aczkolwiek łagodzona szybkim czasem ładowania i dobrze umiejscowionymi punktami kontrolnymi, a także gwałtownym uniesieniem. Wszystkie te irytacje i dziesiątki zgonów, które w końcu zmyły z siebie złoczyńców, pozostawiając ten piękny popęd endorfiny nas gry śmieci kochają tak bardzo.

Gra zdaje sobie sprawę, że wielokrotne umieranie może być traumatyczne, nawet jeśli jest to część konstrukcji rdzenia, a więc robi kilka rzeczy, aby złagodzić ten problem. Po pierwsze, oddychanie jest cholernie błyskawiczne, więc wracasz do akcji bez kłopotliwego ekranu ładowania, który pozwala ci pogrążyć się w użalaniu nad sobą i wściekłości. Po drugie, jeśli umrzesz podczas jednej z wielu rozmów w głowie, dialog będzie kontynuowany tam, gdzie został przerwany podczas oddychania.

Twoje ruchy rdzenia to skok, bieg przez ścianę, zjeżdżalnia i hak do chwytania, a z tych podstawowych rzeczy sam Ghostrunner jest już slicker niż skórka banana w Mario Kart. Ale jest jeszcze jedna zgrabna sztuczka, którą może zastosować każdy dobry cybernetyczny-ninja władający mieczem: kreska. Okay, więc to nie jest bardzo imponujące, ale dostać to: jeśli przytrzymać kreskę w środku powietrza masz kilka sekund wolnego ruchu i może strafe lewo i prawo, pozwalając uniknąć pocisków i okrążenia wokół osłoniętych wrogów. Przydaje się także podczas szalonych sekwencji parkowania, dając krótką szansę na złapanie oddechu lub szybką korektę złego skoku. W grze o pędzie i prędkości, zmiana na powolny ruch jest na początku trochę jarring, ale szybko staje się najbardziej wartościowym narzędziem, jakie masz.

Próba wytłumaczenia ruchu Ghostrunnera jest trudna. Wszystko zaczyna się wystarczająco niewinnie od rozbiegu na ścianie lub dwóch tutaj, lub może zjeżdżalnia, aby skoczyć do rozbiegu na ścianie. Wkrótce jednak, rzeczy są dużo bardziej skomplikowane i szalone. Dłuższe, intensywne sekwencje parkour'owe są miejscem, w którym dostarczana jest większość historii i ekspozycji, ale tak naprawdę trudno jest wziąć to wszystko na siebie, kiedy skupiasz się na swoim czasie, przewidując to, co nadchodzi i reagując wystarczająco szybko. Jeśli możesz jechać dalej, nie zatrzymując się, zyskujesz większą prędkość, zamieniając się w tak szybko poruszającą się plamę śmierci, ale wciąż kruchą. Wystarczy tylko jeden błąd i łatwo go popełnić. Od czasu do czasu gra popełni błąd za ciebie dzięki nieaktywnemu prawidłowo przebiegowi ściany lub czemuś takiemu. To nie zdarza się wystarczająco często, aby zrujnować grę, ale kiedy to nastąpi, prawdopodobnie trzeba będzie wessać w całej tej wściekłości i butelkę, aż staniesz się stary, gorzki alchaholik. Więc, jak, w przyszłym tygodniu.

Jeśli chodzi o stosowanie ostrza i fantazyjnej pracy stóp w walce, sprawy mają się trochę inaczej. Obszary, na których walczysz nie są duże i rozległe, ale masz trochę więcej swobody w podejściu i poruszaniu się w porównaniu do bardziej ukierunkowanych sekcji parkour. Myślę, że projekt poziomów jest trochę słaby w tym sensie, że bardziej przypomina playpark z konkretnymi trasami przez niego, niż prawdziwą piaskownicę, gdzie naprawdę można puścić wolno. Nie przeszkadza to jednak w tym, że fajnie jest płynąć przez walkę bez zatrzymywania się, krojąc wrogów w trakcie jazdy. A mówiąc o tym, Ghostrunner robi dobrą robotę, dodając nowe typy wrogów, które wymagają innej taktyki do unicestwienia. Zaczyna się od prostych głupców, którzy wystrzeliwują strzał, ale niedługo pojawią się faceci z karabinami maszynowymi, ninja, których ładunek musi być sparaliżowany i roboty, które wyzwolą ścianę energii. Naprawdę, walki są zagadką. Szybkie, skokowe, skokowe, plastyczne puzzle. Z cyber ninja.

Masz swoje metalowe ręce na dodatkowych mocach, a konkretnie na czterech. Jest Mrugnięcie, które pozwala na przecięcie wielu przeciwników w jednej linii, jednocześnie ignorując pociski. Dla czegoś trochę Jediish jest Tempest, fala energii, która wybucha z twojej ręki. O pozostałych dwóch nie będę rozmawiał, ale wystarczy powiedzieć, że wszystkie one dodają trochę dodatkowej energii do gry, a ich użycie jest kontrolowane przez licznik, który buduje się powoli lub zabijając wrogów. System jest ładnie zbalansowany tak, że nie można po prostu spamować umiejętności (chociaż chowając się jak cipka, dopóki nie naładują się) i dlatego ich użycie jest ważne.

Mówienie o specjalnych zdolnościach prowadzi mnie do najdziwniejszej części Ghostrunnera. Widzisz, jak walczysz w górę wieży poziom po poziomie i umierasz miliard razy, zdobędziesz specjalne żetony, które możesz wbić w swój mózg. Dzięki nim będziesz mógł szybciej doładować kreskę lub sprawić, że Tempest uderzy na większym obszarze. Chociaż nie możesz drastycznie zmienić sposobu gry w Ghostrunnera, jest trochę miejsca na zmianę stylu. Co dziwne, wnętrze czaszki Ghostrunnera bardzo przypomina grę w Tetrisa. Każdy żeton ma inny kształt i trzeba je wsuwać w dostępną przestrzeń. Im więcej pustych kwadratów opuszczasz, tym szybszy jest twój pasywny współczynnik ładowania. Ale im więcej wypełnisz, tym więcej dostaniesz bonusów. To... dziwny wybór systemu, zwłaszcza w grze o ciągłym ruchu. Zatrzymanie się na obracanie klocków powoduje, że czujesz, że jest to sprzeczne ze wszystkim innym. Szczerze mówiąc, poradziłbym sobie bez tej całej sprawy z mózgiem Tetrisa.

Jest jeszcze jedna ostatnia umiejętność, o której jeszcze nie wspomniałem, ale może ona podnieść cię z cybernooba do cyberboga, a jest nią zdolność do sparaliżowania nadchodzących pocisków. Wymaga ona doskonałego wyczucia czasu, ale jeśli nauczysz się jak to robić podczas biegania po ścianach i skakania, to znaczy, że nie musisz polegać tak bardzo na myślniku. Istnieje nawet zabawny upgrade, który pozwala na pociski nietoperzowe prosto do punktu ich pochodzenia.

Bieganie, skakanie i dekapitacja na szczyt cyberpunkowej wieży zajęły mi około 7 godzin. Jednak zabawa na tym się nie kończy, a przynajmniej nie kończy się na tym, że jesteś osobą, która lubi odtwarzać poziomy. Ghostrunner ma wrażenie, że został zbudowany z myślą o bieganiu z prędkością. Niestety, nie mam umiejętności, aby powiedzieć ci, czy Ghostrunner ma wystarczająco wysoki pułap umiejętności, aby naprawdę przyciągnąć speedrunners, ani nie mam czasu, aby umieścić w nim, aby stać się wystarczająco wykwalifikowanych. Ale przynajmniej widzę, że większość ludzi lubi wracać do wcześniejszych poziomów kilka razy i polepszać swoje czasy, a także obniżać swoją śmiertelność.

Są też zbiory do zebrania, niektóre z nich bardzo nieznacznie wydobywają świat i historię. Ale najciekawsze z nich to słodkie, nowe skóry, które możesz machnąć po swój miecz. Istnieje wiele możliwości wyboru i są one podstępnie ukryte, co sprawia, że znalezienie ich jest prawdziwą przyjemnością.

Biorąc pod uwagę to, jak bardzo Ghostrunner polega na precyzyjnych ruchach i szybkim podejmowaniu decyzji, z radością informuję, że podczas testów wydajność gry była bezbłędna. Framerate był jedwabiście gładki, bez większych kropli zakłócających akcję. Jedyne problemy, które się pojawiły to kilka drobnych usterek: jeden przypadek przewrócenia się przez poziom, dwa przypadki utknięcia w scenerii.